ബൈബിള്‍, തിരുത്തപ്പെട്ട സുവിശേഷങ്ങളോ?

ഈസാ (അ), തനിക്ക് ശേഷം, ‘അഹ്മദ്‘ എന്നപേരില്‍ ഒരു പ്രവാചകന്‍ വരുമെന്ന്, അദ്ദേഹത്തിന് ദൈവത്തില്‍ നിന്ന് ലഭിച്ച സുവിശേഷം(ഇഞ്ചീല്‍) മുഖേന വ്യക്തമാക്കപെട്ടു എന്ന് ആദ്യപോസ്റ്റില്‍ സൂചിപിച്ച ഖുര്‍ ആന്‍ സൂക്തത്തില്‍(വി.ഖു.61:6) നിന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കി. ഇന്ന് നാം കാണുന്ന ബൈബിളില്‍, ഇതേ വാക്യം ഉണ്ട് എന്ന് ഖുര്‍ആനോ ,അതിന്റെ അനുയായികളോ അവകാശപെടുന്നില്ല. യേശുവിന് അവതരിച്ച സുവിശേഷങ്ങളുടെ ചിലഭാഗങ്ങള്‍ ബൈബിളില്‍ ഉണ്ട് എന്ന കാര്യം അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്ത്കൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെ, എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരമാണ് ഇവിടെ നല്‍കാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്.

ബൈബിളിലെ യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷത്തില്‍ നിന്നുള്ള ചിലവാക്യങ്ങളെ ഞാന്‍ കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റില്‍ ഉദ്ധരിക്കുകയുണ്ടായി. ഞാന്‍ സൂചിപിച്ച ഖുര്‍ആന്‍ വചനത്തിലെ പ്രസ്ഥാവനയോട് പൂര്‍ണ്ണാര്‍ത്ഥത്തില്‍ യോജിക്കുന്ന വാക്യങ്ങളാണ് ഇവയെന്ന് ഞാന്‍ വാദിക്കുന്നില്ല. ചില സാമ്യതളുള്ള വചനങ്ങള്‍ സൂചിപ്പിച്ചു എന്ന് മാത്രം. കൃസ്ത്യാനികളെ സംബന്ധിച്ചേടൊത്തോളം ആ വചനങ്ങളില്‍ സൂചിപിക്കപ്പെട്ട ‘കാര്യസ്ഥന്‍‘ ത്രിത്വത്തിലെ മൂന്നാമനായ പരിശുദ്ധാത്മാവ് ആണെന്നും നാം മനസ്സിലാക്കി കഴിഞ്ഞു. അതാകട്ടെ കൃസ്ത്യന്‍ വിശ്വാസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ശിലകളില്‍ ഒന്നാണ് താനും.

നിഷ്പക്ഷനായ ഒരാള്‍ക്ക്, എന്താണ് സത്യം എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍, ഈസാ (അ)( യേശു) യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ എന്താണ് പറഞ്ഞത് എന്ന് കൃത്യമായി അറിയേണ്ടതുണ്ട്. അതിന് അദ്ദേഹം സംസാരിച്ച ഭാഷയും ഇപ്പോള്‍ നിലവലുള്ള ബൈബിള്‍ ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ ഭാഷന്തര ഉറവിടങ്ങളും അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. ഖുര്‍ ആന്‍ അത് അവതരിച്ച ഭാഷയില്‍ ലോകത്തേത് കോണിലും ഇന്ന് ലഭ്യമാണ്. എന്നാല്‍ യേശു സംസാരിച്ച ഭാഷയില്‍ സുവിശേഷങ്ങള്‍ ലോകത്തൊരു സ്ഥലത്തും ലഭ്യമല്ല. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ചരിത്രപരമായ ചില വസ്തുതകള്‍ പരിശോധിച്ച് ചില നിഗമനങ്ങളില്‍ എത്താന്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തുക മാത്രമാണിവിടെ ചെയ്യുന്നത്.

ഈ വാക്യങ്ങളുടെ അര്‍ഥനിര്‍ണയത്തിന്‌ ആദ്യമായി ഈസാ(അ)യുടെ കാലത്തെ ഫലസ്തീനികളുടെ പൊതുഭാഷയായിരുന്ന അറാമിക്‌ ഭാഷയുടെ ഉപഭാഷയായ സുറിയാനി അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടതുണ്ട്‌. മസീഹി(അ)ന്റെ ജനനത്തിന്‌ രണ്ടര ദശാബ്ദം മുമ്പ്‌ സലൂക്കി (Seleucide) ആധിപത്യകാലത്തേ ഈ പ്രദേശങ്ങളില്‍നിന്ന്‌ ഹിബ്രുഭാഷ പിന്‍വാങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തല്‍സ്ഥാനം സുറിയാനി ഭാഷ ഏറ്റെടുക്കുകയും ചെയ്തു. സലൂക്കികളുടെയും പിന്നീട്‌ വന്ന റോമന്‍ ആധിപത്യത്തിന്റെയും സ്വാധീനഫലമായി യവനഭാഷയും ഈ പ്രദേശങ്ങളിലെത്തിച്ചേര്‍ന്നുവേങ്കിലും ഭരണതലങ്ങളില്‍ സ്ഥാനം നേടിയവരും ഭരണകേന്ദ്രങ്ങളിലെ സ്ഥാനം മോഹിച്ച്‌ യവനസംസ്കാരത്തിനു വഴങ്ങിക്കൊടുത്തവരുമായ വിഭാഗങ്ങളില്‍ മാത്രമേ അതിനു പ്രചാരമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. സാധാരണ ഫലസ്തീനികള്‍ സംസാരിച്ചിരുന്നത്‌ സുറിയാനിയുടെ ഒരു പ്രത്യേക ദേശ്യഭാഷ (Dialect) ആയിരുന്നു. അതിന്റെ ഉച്ചാരണവും ശൈലിയും ദമസ്കസ്‌ പ്രദേശത്ത്‌ സംസാരിച്ചുവന്ന സുറിയാനി ഭാഷയില്‍നിന്ന്‌ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. നാട്ടിലെ സാമാന്യജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ യവനഭാഷ തികച്ചും അപരിചിതമായിരുന്നു. ക്രി.വ. എഴുപതാം ആണ്ടില്‍ ടൈറ്റസ്‌ എന്ന യവന സൈനികന്‍ ജറുസലേം പിടിച്ചടക്കിയപ്പോള്‍ നാട്ടുകാരെ അഭിമുഖീകരിച്ച്‌ യവനഭാഷയില്‍ അദ്ദേഹം നടത്തിയ പ്രസംഗം സുറിയാനിയില്‍ തര്‍ജമ ചെയ്തു കേള്‍പ്പിക്കേണ്ടിവന്നത്‌ അതുകൊണ്ടായിരുന്നു. ഹ. ഈസാ തന്റെ ശിഷ്യന്‍മാരോട്‌ സംസാരിച്ചിരുന്നത്‌ അനിവാര്യമായും സുറിയാനി ഭാഷയിലായിരുന്നു എന്നാണിത്‌ തെളിയിക്കുന്നത്‌.

ബൈബിളിലെ നാലു സുവിശേഷങ്ങളും എഴുതിയത്‌ ഈസാ(അ)ക്കു ശേഷം ക്രിസ്തുമതത്തില്‍ ചേര്‍ന്ന, യവനഭാഷ സംസാരിക്കുന്ന ക്രിസ്ത്യാനികളായിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞിരിക്കണമെന്നതാണ്‌ മറ്റൊരു കാര്യം. ഈസാ(അ)യുടെ വചനങ്ങളുടെയും കര്‍മങ്ങളുടെയും വിവരങ്ങള്‍ അവര്‍ക്കു ലഭിച്ചതു സുറിയാനി സംസാരിക്കുന്ന ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ ലിഖിതങ്ങള്‍ മുഖേനയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച്‌, കര്‍ണാകര്‍ണികയാ വന്ന വാമൊഴികളിലൂടെയായിരുന്നു. ഈ സുറിയാനി കഥകളെ അവര്‍ സ്വന്തം ഭാഷയിലേക്ക്‌ തര്‍ജമ ചെയ്യുകയായിരുന്നു. ക്രി.വ. 70 തിനുമുമ്പ്‌ സുവിശേഷങ്ങളൊന്നും എഴുതപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷം എഴുതപ്പെട്ടത്‌ ക്രിസ്തുവിന്‌ ഒരു നൂറ്റാണ്ടുശേഷം, മിക്കവാറും ഏഷ്യാമൈനറിലെച ഇഫീസ്‌ പട്ടണത്തില്‍ വെച്ചാണ്‌. ഈ സുവിശേഷങ്ങളുടെയൊന്നും ആദ്യമെഴുതപ്പെട്ട മൂലഏടുകള്‍ യവന ഭാഷയില്‍ സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്നുള്ളതും ശ്രദ്ധേയമാകുന്നു. അച്ചടിവിദ്യ കണ്ടുപിടിക്കപ്പെട്ടശേഷം പല സ്ഥലങ്ങളില്‍നിന്നായി അന്വേഷിച്ചു സമാഹരിച്ച സുവിശേഷരേഖകളില്‍ നാലാം നൂറ്റാണ്ടിനു മുമ്പ്‌ എഴുതപ്പെട്ട ഒറ്റയെണ്ണവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട്‌ മൂന്നു നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കിടയിലായി അതിലെന്തൊക്കെ ഭേദഗതികള്‍ നടന്നിട്ടുണ്ടാവുമെന്ന്‌ പറയാനാവില്ല. തങ്ങളുടെ ഭാവനകള്‍ക്കും താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്കും യോജിച്ചവിധം സുവിശേഷങ്ങളില്‍ ഭേദഗതികള്‍ വരുത്തുന്നത്‌ ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ അനുവദനീയമായി കരുതിയിരുന്നുവേന്നത്‌ ഇക്കാര്യത്തില്‍ പ്രത്യേകം സംശയമുളവാക്കുന്ന വസ്തുതയാണ്‌. എന്‍സൈക്ലോപീഡിയാ ബ്രിട്ടാനിക്ക(1946-ലെ പതിപ്പ്‌)യിലെ ബൈബിള്‍ എന്ന വിഷയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ലേഖനത്തില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു: "സുവിശേഷങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ ചില ഭേദഗതികള്‍ക്ക്‌ വിധേയമായിട്ടുണ്ട്‌. ചില പൂര്‍ണവാക്യങ്ങള്‍ മറ്റ്‌ സ്രോതസ്സുകളില്‍ നിന്നെടുത്ത്‌ വേദപുസ്തകത്തില്‍ ചേര്‍ത്തത്‌ അതിനുദാഹരണമാകുന്നു... മൂലവേദത്തില്‍ ചേര്‍ക്കാവുന്ന വല്ലതും കണ്ടെത്തുകയും വേദം കൂടുതല്‍ പ്രയോജനകരമാകുന്നതിന്‌ അവ കൂടി അതില്‍ ചേര്‍ക്കുന്നത്‌ ഹിതകരമാണെന്ന്‌ കരുതുകയും ചെയ്തവര്‍ വ്യക്തമായും മനഃപൂര്‍വം നടത്തിയതാണീ ഭേദഗതികള്‍. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടില്‍തന്നെ നിരവധി കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കലുകള്‍ നടന്നിട്ടുണ്ട്‌. അവയുടെ ആധാരമെന്താണെന്ന കാര്യം അജ്ഞാതമാകുന്നു."
ഈ പരിതഃസ്ഥിതിയില്‍, സുവിശേഷങ്ങളില്‍ കാണപ്പെടുന്ന ക്രിസ്തുവചനങ്ങള്‍ കൃത്യമായി ഉദ്ധരിക്കപ്പെട്ടതാണോ അതല്ല അവ ഭേദഗതികള്‍ക്കു വിധേയമായിട്ടുണ്ടോ എന്ന്‌ ഉറപ്പിച്ചുപറയുക തികച്ചും അസാധ്യമാകുന്നു.

മൂന്നാമത്തേതും ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതുമായ സംഗതിയിതാണ്‌: ഇസ്ലാമിന്റെ ആഗമന ശേഷം ഏകദേശം മൂന്നു നൂറ്റാണ്ടുകാലത്തോളം ഫലസ്തീനിലെ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സംസാരഭാഷ സുറിയാനി തന്നെയായിരുന്നു. ക്രി. 9-​‍ാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ്‌ അറബി ഭാഷ ആ സ്ഥാനത്തു വന്നത്‌. സുറിയാനി സംസാരിക്കുന്ന ഫലസ്തീനി ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ പൈതൃകങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ആദ്യത്തെ മൂന്നു ഹിജ്‌റാ നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ മുസ്ലിം പണ്ഡിതന്‍മാര്‍ അവരില്‍നിന്നു നേരിട്ടു ശേഖരിച്ചിട്ടുള്ള വിവരങ്ങളാണ്‌, സുറിയാനിയില്‍നിന്ന്‌ യവനഭാഷയിലേക്കും പിന്നെ അതില്‍നിന്ന്‌ ലാറ്റിന്‍ ഭാഷയിലേക്കും തര്‍ജമയും തര്‍ജമയുടെ തര്‍ജമയും ചെയ്തു നേടിയ വിവരങ്ങളെക്കാള്‍ ആധികാരികം. കാരണം, ക്രിസ്തുവിന്റെ വായില്‍നിന്നുതിര്‍ന്ന സുറിയാനി മൂലവാക്യങ്ങള്‍ സൂക്ഷിച്ചുവെച്ചിരിക്കാനിടയുള്ളത്‌ അവരാണല്ലോ.

ഈ അനിഷേധ്യമായ ചരിത്ര യാഥാര്‍ഥ്യങ്ങള്‍ മുന്നില്‍ വെച്ച്‌ പരിശോധിച്ചുനോക്കുക. യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷത്തിലെ ഉപര്യുക്ത വചനങ്ങളില്‍, ഈസാ (അ) വരാനിരിക്കുന്ന പ്രവാചകനെക്കുറിച്ച്‌ മൂന്നാര്റിയിപ്പ്‌ നല്‍കുന്നു. ആ പ്രവാചകനെ 'ലോകത്തിന്റെ പ്രഭു', 'എന്നേക്കും നിങ്ങളുടെ കൂടെ ഇരിക്കേണ്ടവന്‍', 'തന്നെക്കുറിച്ച്‌ സാക്ഷ്യം പറയുന്നവന്‍' എന്നൊക്കെയാണ്‌ ഈസാ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്‌. യോഹന്നാന്റെ വചനങ്ങളിലെ 'റൂഹുല്‍ ഖുദ്സ്‌', 'സത്യത്തിന്റെ ആത്മാവ്‌' തുടങ്ങിയ വാക്കുകള്‍ കൂട്ടിക്കുഴച്ച്‌ ആശയക്കുഴപ്പമുണ്ടാക്കാന്‍ കൊണ്ടുപിടിച്ച ശ്രമങ്ങള്‍ നടത്തപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതോടൊപ്പം തന്നെ ആ വാക്യങ്ങളെ ആഴത്തില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ മൂന്നാര്റിയിപ്പു നല്‍കപ്പെട്ട ആഗമനം കേവലം ഒരാത്മാവിന്റേതല്ലെന്നും മറിച്ച്‌, സാര്‍വജനീനവും സാര്‍വലൗകികവും ലോകാവസാനം വരെ നിലനില്‍ക്കുന്നതുമായ അധ്യാപനങ്ങള്‍ നല്‍കുന്ന ഒരു വ്യക്തിയുടേതാണെന്നും ബോധ്യമാകുന്നതാണ്‌. ഈ പ്രത്യേക വ്യക്തിയെ മലയാള തര്‍ജമയില്‍ കാര്യസ്ഥന്‍ എന്നാണ് പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്‌. അത്‌ ഫാറഖലീത്ത (Paracletos) ആണെന്ന്‌ ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ ശഠിക്കുന്നു. എന്നാല്‍, അതിന്റെ അര്‍ഥനിര്‍ണയത്തില്‍ ക്രിസ്ത്യാനികള്‍തന്നെ വലിയ സങ്കീര്‍ണത നേരിടുന്നുണ്ട്‌. Paraclete എന്ന യവന മൂലപദത്തിന്‌ പല അര്‍ഥങ്ങളാണുള്ളത്‌. ഒരിടത്തേക്ക്‌ വിളിക്കുക, സഹായമര്‍ഥിക്കുക, മൂന്നാര്റിയിപ്പും താക്കീതും, ഇളക്കിവിടുക, ആശ്രയം തേടുക, പ്രാര്‍ഥിക്കുക എന്നിങ്ങനെ. പിന്നീട്‌ ഈ പദത്തിനു ശാന്തിയരുളുക, ആശ്വസിപ്പിക്കുക, ധൈര്യപ്പെടുത്തുക തുടങ്ങിയ അര്‍ഥങ്ങളും നല്‍കപ്പെട്ടു. ബൈബിള്‍ ഈ പദം ഉപയോഗിച്ചിട്ടുള്ള സ്ഥലങ്ങളിലെവിടെയെങ്കിലുമാകട്ടെ, ഈ അര്‍ഥങ്ങളില്‍ ഒന്നുപോലും ചേരുന്നില്ല. ഒറിജെന്‍ (Origen) ചിലപ്പോള്‍ ഇതിനെ Consolator (ആശ്വാസദായകന്‍) എന്നും ചിലപ്പോള്‍ Deprecator (ദൈവത്തിലേക്ക്‌ പശ്ചാത്തപിച്ചു മടങ്ങുന്നവന്‍) എന്നും തര്‍ജമ ചെയ്തിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, മറ്റു ബൈബിള്‍ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ ഈ രണ്ടു തര്‍ജമകളെയും തള്ളിക്കളഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്‌. കാരണം, ഒന്നാമതായി യവന വ്യാകരണ പ്രകാരം അത്‌ അസാധുവാകുന്നു. രണ്ടാമതായി, ഈ പദം വന്നിട്ടുള്ള എല്ലാ വചനങ്ങളിലും ഈ അര്‍ഥം യോജിക്കുകയുമില്ല. മറ്റുചില പരിഭാഷകര്‍ Teacher (ഗുരു) എന്നാണീ പദത്തെ തര്‍ജമ ചെയ്തിട്ടുള്ളത്‌. പക്ഷേ, ഈ പദത്തിന്റെ യവന പ്രയോഗങ്ങളില്‍നിന്ന്‌ ഇങ്ങനെ ഒരര്‍ഥം നിഷ്പാദിപ്പിക്കപ്പെടുക സാധ്യമല്ല. തര്‍ത്തോലിയനും അഗസ്റ്റയിനും Advocate (ശുപാര്‍ശകന്‍) എന്ന തര്‍ജമക്കാണ്‌ മുന്‍ഗണന നല്‍കിയിട്ടുള്ളത്‌. മറ്റു ചിലര്‍ സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്‌ Assistant (സഹായി), Comforter (സുഖദായകന്‍), Consolor (ആശ്വാസകന്‍) തുടങ്ങിയ തര്‍ജമകളാണ്‌ (എന്‍സൈക്ലോപീഡിയാ ഓഫ്‌ ബിബ്ലിക്കല്‍ ലിറ്ററേച്ചറില്‍ Paracletus എന്ന പദം നോക്കുക).(അവലംബം: തഫ്ഹീമുല്‍ ഖുര്‍ ആന്‍)

തുടരും......